Dat de natuur altijd weet te verrassen, merk ik voor de zoveelste keer tijdens het schrijven van deze jubileumcolumn, want opeens verkeert de hele natuur dicht bij mijn huis in een feeststemming. Merels, mussen, mezen, ja,  alle aanwezige vogels, zelfs de halsbandparkieten,  lijken verwikkeld in een competitie mooi-zingen, de bloemen in de tuin kleuren feller dan ooit,  het groen in het plantsoen voor mijn huis oogde nooit eerder zo intens en hoewel het windstil is, zwaaien de bomen heen en weer, alsof ze me toewuiven. Intussen versiert een groepje slakken enthousiast mijn  tuinpad met glinsterende slijmsporen en  een paar rond mijn hoofd cirkelende dikke bromvliegen  doen hun uiterste best hun   gezoem als muziek te laten  klinken.

En alsof die verrassing niet groot genoeg is, stapt er  ook nog een meerkoet mijn voortuin binnen op zijn voorwereldlijke platvoeten. Ik heb veel vogelsoorten voorbij zien komen in dat  tuintje, ooit zat er zelfs een draaihals op de voedertafel, maar een meerkoet?! Ja, verderop in de sloot, maar zó dicht bij huis? Nooit! Toevallig ook nog mijn favoriete vogel, soms vreedzaam foeragerend in enorme groepen, dan weer ruziezoekend met alles en iedereen. Het leuke aan meerkoeten is dat niks  menselijks ze  vreemd is. Ooit werd ik bedreigd door een meerkoet die  vond dat ik te dicht bij zijn nest kwam. Net een boos minimensje dat met gebalde vuistjes voor me stond. Ik vond dat zo aandoenlijk.

Maar deze dreigt niet,  hij is gekomen om me iets te vertellen.   Mijn ‘meerkoets’ is nogal gebrekkig, maar ik begrijp dat hij me namens de natuur dicht bij mijn huis komt feliciteren met deze 500e column en vraagt of we alsjeblieft door willen gaan met het schrijven van deze prikkelende stukjes, want de natuur dicht bij huis is rijk en verdient aandacht, ze is  kwetsbaar, maar tevens veerkrachtig,  als we haar tenminste een beetje ruimte gunnen. Hij brabbelt ook nog iets over versteende tuinen, kunstgras  en trampolines, maar dat kan ik niet helemaal volgen.

Ik beloof mijn best te blijven doen en na een wat houterige buiging haast hij zich terug naar de sloot verderop, op die rare voeten van hem. Zo zie je maar weer, de natuur dicht bij huis zit niet alleen vol verrassingen, maar vráágt ook om verhalen. En wij van het IVN blijven die schrijven. Op naar de 1000^e column!